TRANSGRESIÓN E FRAXILIDADE.Un retrato literario de Lois Per

Na súa curta obra, Lois Pereiro achegou á poesía galega unha
estética moi persoal, cunha carga de ironía, melancolía e convencida
tanxencialidade, no gume do marxinal, expresada
cunha enorme sensibilidade, desde un discurso poético esencialmente
reflexivo.
Con frecuencia tense aludido á súa obra como saída do
centro da cultura urbana, mais preferimos pensar que Lois
Pereiro estaba á marxe destes parámetros. A súa obra non
acepta os lindes do urbano nin do supostamente rural, que
non deixan de ser referencias concretas e limitadoras.
Pensamos na linguaxe como eixo central na obra de Pereiro.
O poema expresa ou mostra a ferida, o sangue, as feridas
do subconsciente, da sombra, mais tamén do sufrimento físico,
máis consciente, máis evidente. Especialmente nos poemas
do seu último libro, esa cartografía da dor.
A dor está tamén no acto da escrita. E isto aproxímao a
Rosalía, na liña máis autorreflexiva sobre a condición e a traxedia
da escrita, transgresora e fatal, ambos os dous poetas en
conflito e íntimos tormentos.