CONTRA(DE)CADENCIA

penso que debería, dalgún xeito, dar forma literaria (non necesaria-mente como novela, senón como algunha sorte de híbrido narrativo que polo de agora descoñezo : que me descoñece) á loita que manteño no meu interior (calado : paralizado : afogado) contra esta a nosa cidade e a ¡súa! (in)cultura en decadencia (pugna sen acougo, sen satisfaccións, na procura constante de derrubar a falacia da súa hexemonía) algún sistema literario que desenvolva e dea noticia da descuberta que vimos de realizar, e que (na súa, intúo, mínima transcendencia social) permita a un número in-determinado de persoas tomar con(s)ciencia da existencia agochada entre nós de creadores coma el, de novos mártires soterrados nas gabias-da-marxinación e nos foxos-do-illamento da vergoña actual por parte desta sociedade do espectáculo e da vulgaridade (que aínda por riba se cre expiatoria de todos os crimes perpetrados no pasado) un texto que sexa: radiografía dunha transición estilística berro xordo contra un medio que enmudece restitución dunha vítima da historia imperante aínda-non-escrita topoloxía dunha vida en travesía polo deserto crónica dunha outredade recoñecida