Para meigo

A todo, dicir que este é un librillo sen presuncións. Penso que os libros ou as cancións de amor así denominados, están mal chamados. Máis ben son composicións ou relatos que falan do desamor e as súas penurias por puritito desafogo. O libriño está composto por trece relatos curtos, fala de cousas que as veces nos semellan que só nós sentimos, e resulta que, de súpeto, dámonos de conta que son tristezas e vivencias universais. Non é a miña biografía, aínda que as veces, coma é lóxico, as cousas veñen inspiradas polas vivencias propias, que non e o mesmo. Pero o encanto do libro reside nun gran regalo: o prólogo feito ex profeso para esta obriña, de Camilo José Cela, o que lle da ao libro unha certa entidade. Xenerosa comigo nesta miña obra deslizando un fermoso epílogo que non sei se o merezo, foi unha profesora da Universidade Camilo José Cela, Esperanza Robles, quen, ao ir de último, cando se pecha o libro, forma un circulo cos brazos de Cela para protexer no seu interior a miña obra das malas enerxías.