A memoria da árbore

«Son coma dúas pingas de auga», di o avó cando miña naie mais a avoa discuten. «Non discutimos, nós sempre falamosasí», responden ambas se llelo botas na cara. E o mellorque podes facer é deixalas soas. Que son coma dúas pingasde auga quere dicir, ben sei, que son iguais, díxome meu avó e, deseguido, foise para o despacho dos meus pais e volveucun álbum poeirento para ensinarme unhas fotos de cando a avoa tiña a idade de mamá:?Son clons! ?dixen.Desde ese día, miña nai e mais a avoa son as cloniñas. Elas nono saben, é que meu avó e mais eu temos algúns segredos…«Podo poñerme contento?», pregunta Jan cando lle contanque o avó Joan e a avoa Caterina van ir vivir con el e cos seus pais. Porque Jan intúe que algo pasa, que o feito de seren cinco na casa non é tan boa noticia. Será un cambio que vai alterar o día a díade toda a familia; a partir dese momento, as palabrase os silencios terán novos matices na vida cotiá. Pero o rapazten o seu propio mundo, cheo de paseos, árbores e letras.